Wiersze tęsknoty i inne: Słów parę wyjaśnienia

środa, 29 sierpnia 2012

Zamierzam zamieszczać tu moje stare wiersze, może uniknę powtórzeń, a jeli nie to przepraszam

Janowi Pawłowi ad memoriam

Cztery lata temu napisałem ten wiersz, dzisiaj gdy do dnia Beatyfikacji pozostał niecały miesiąc, myślę, że jest wciąż aktualny.

Dwa lata minęły, jakżeś szedł do nieba,
Janie Pawle Drugi – Sługo Boży – Święty?
Dziś Cię przyzywam modlitwą gorącą,
abyś się wstawiał za dziećmi, wnukami mymi.

Dziś wiosna dokoła, jak dnia tamtego,
gdy aniołowie brali Cię przed tron Boży;
Tak samo, jak wtedy, drzewa stoją w kwiatach,
tak wiatr powiewa, jak nad Twoją trumną.

Gałęzie za oknem strojne listkami, kwieciem;
Drzewa w bieli, jak panna młoda na weselu;
A my Cię z żalem wspominamy,
Janie Pawle Drugi i Santo Subito wołamy.

Czy jednak w tym naszym, serdecznym wołaniu,
jest też gotowość pójścia Twymi ślady?
Tymi ścieżkami, któreś nam wskazywał,
czy też jesteśmy śmieciem, który wiatr porywa?

Warszawa; 03.04.2007

Judasz i miłosierdzie

Judaszu mój bracie w zdradzaniu,
jakeś bliski w swej zachłanności,
na tych drobniaków parę z worka,
i tamtych srebrników trzydzieści.

Chciałeś Jezusa przymusić,
by inną poszedł drogą;
lecz w końcu pokazałeś,
żeś złodziej ino, powsinoga.

Cel nie uświęca żadnych środków.
Zwłaszcza, gdy nie jest Bożym planem.
W Boże wszedłeś kompetencje,
nieszczęsny, do końca kochany.

Przyjacielem cię nazwał Jezus,
kiedyś zdradzając Go całował.
Lecz nawet wtedyś się nie cofnął,
tylkoś swe plany afirmował.

Czemuś, więc wtedy, gdyś pojął
winę, niewinnej krwi przelanie;
Czemu żeś wtedy nie żałował?
Czemuś nie prosił zmiłowania?

Stryczek najgorszym rozwiązaniem;
Diabeł, człecze rozpacz podsuwa,
lecz wspomnij, Bóg jest miłosierny,
On czeka winy żałowania.

Warszawa; 04.04.2007 Wielki Tydzień

Niepokój

Niepokój? A cóż to za niemiłe uczucie?
Gdy myśl natrętna nieuchwytnie coś wspomina.
Czyż chrześcijanina może niepokój dotknąć?
Czyste ma sumienie, wobec dobrego Boga.

A jednak niepokój dręczy moją duszę czasem.
I nie wiadomo, dlaczego? I nie wiedzieć skąd?
Przychodzi jak ten ewangeliczny złodziej,
by skraść mój spokój, którego tak brakuje.

Niepokój w duszy mej się lęgnie,
gdy syn nie daje sobie rady,
a wszystko jemu staje w poprzek,
i nigdzie zdążyć już nie może.

Niepokój w samo serce gryzie,
gdy starszy synek gna do domu,
łamiąc po drodze kodeks praw;
Dobrze, że potem, choć zadzwoni.

Niepokój także gnębi mnie
gdy o swej córce coś pomyślę;
Lecz pytać się, odwagi mi brakuje,
i tylko Bogu w duchu Ją oddaję.

Najwięcej jednak niepokoju,
w zaciszu swego domu nam,
bo cisza w nim mnie wprost zabija,
a co z nią zrobić nie wiem sam.

Warszawa; 08.03.2007

Wiersze tęsknoty i inne

środa, 29 sierpnia 2012

Słów parę wyjaśnienia

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Niepokój zimą

Niepokój