Pytałem Ciebie

Gdy odchodziłaś ode mnie do nieba,

naprzeciw Pana, hen gdzieś na obłoki,

pytałem Boga, z gardłem ściśniętym łkaniem:

„co będę robił, sam wśród ludzi tłumów”?

Odpowiedziałeś mi Chryste natychmiast:

„ludzi na wędkę Słowa będziesz łowił.

Jak Piotr, Jan i Jakub, bądź przyjacielem

Moim. Głoś wszystkim to, co powiem tobie”!

Twoje wezwanie przyjąłem z radością,

choć serce miałem rozdarte na strzępy.

Rzekłem: „jestem gotów Panie. Poślij mnie

Dokąd zechcesz. Pójdę choć najdalej”.

Gdy Ją zabrałeś do siebie, do nieba.

Pytałem Ciebie, mój Panie i Królu:

„Czy mogę żyć dalej, z serca połową”?

Tyś odpowiedział: „weźmiesz serce Moje”.

„Wziąć Serce Twoje”? ─ Jak Piotr zawołałem;

„Jam grzesznik przecie. Wyjdź ode mnie Panie,

Niegodnym, byś Ty wszedł do domu mego;

Gdy powiesz Słowo, me serce żyć będzie”.

Biłem się Panie, jak Jakub z aniołem;

A Tyś mnie przemógł, nowe imię dałeś.

Przyjacielem nazywać mnie zechciałeś.

Nie sługą a synem, gdyż nas ukochałeś.

Warszawa; 12 sierpnia 2006